Λάρισα, 13 Μαρτίου 2022
Χαιρετισμός
Μάξιμου Χαρακόπουλου
στην εκδήλωση της ΔΑΚΕ Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Λάρισας
Κύριε πρόεδρε της ΔΑΚΕ,
Φίλες και φίλοι,
Η σημερινή ημέρα, ημέρα γιορτής, η Κυριακή της Ορθοδοξίας, μας υπενθυμίζει ότι η Ορθοδοξία και τα Γράμματα είναι αυτά που αιώνες τώρα, έχουν διαμορφώσει την ελληνική εθνική συνείδηση και την διατήρησαν ακέραιη σε πολύ δύσκολους καιρούς.
Βεβαίως, η κοπή της βασιλόπιτας σηματοδοτεί και την επάνοδο στην κανονικότητα. Ωστόσο, όπως φαίνεται στην ΕΛΜΕ επανήλθε η γνωστή …κανονικότητα, καθώς οι αριστεριστές -και πάλι- δεν σέβονται την πλειοψηφία, την ετυμηγορία του σώματος της εκπαιδευτικής κοινότητας των καθηγητών και κωλυσιεργούν με τα γνωστά τερτίπια, προβάλλοντας εμπόδια στη συγκρότηση του προεδρείου της ΕΛΜΕ. Ελπίζω να ξεπεραστούν τα εμπόδια και να συγκροτηθεί το προεδρείο όπως πρέπει, με βάση της βούληση υμών, των καθηγητών, αυτών που επιλέγουν τη διοίκηση της ΕΛΜΕ.
Φίλες και φίλοι,
Είναι αλήθεια ότι ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Τρία χρόνια τώρα με την κυβέρνηση Μητσοτάκη, πάμε από κρίση σε κρίση, πριν προλάβουμε να πούμε “δόξα το Θεό” λέμε “βοήθα Παναγιά”. Ελληνοτουρκική κρίση, υβριδικός πόλεμος στον Έβρο και τα νησιά, προσφυγικό και μεταναστευτικό σε πρωτόγνωρη ένταση, πανδημία, από την οποία ελπίζουμε τώρα να μπορέσουμε να βγούμε, φυσικές καταστροφές, “Ιανός”, σεισμοί και τώρα πόλεμος στην ευρύτερη γειτονιά μας. Πόλεμος, ο οποίος μας αγγίζει ιδιαίτερα γιατί επηρεάζει την παγκόσμια οικονομία, με συνέπειες που βιώνουν οι ευρωπαίοι πολίτες άλλα και εμείς στο πετσί μας, τα ελληνικά νοικοκυριά, από την εκτίναξη των τιμών της ενέργειας. Ευτυχώς, σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία έχουμε πολιτική σταθερότητα πρώτα από όλα, και κυβέρνηση Μητσοτάκη. Φανταστείτε ποια θα ήταν η κατάσταση της χώρας σήμερα αν υπήρχε αστάθεια, αν είχαμε ασταθείς κυβερνήσεις, αν δεν υπήρχε πολιτική σταθερότητα, αν είχαμε πολυκομματικές κυβερνήσεις. Και αν δεν είχαμε πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αναγνωρισμένου διεθνούς κύρους, του οποίου οι προτάσεις λαμβάνονται σοβαρά υπόψη στα κέντρα λήψης των αποφάσεων σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ.
Η Ελλάδα ορθώς συντάχθηκε με την πλευρά του διεθνούς δικαίου και έλαβε το μέρος της Ουκρανίας, όπως και οι συμμαχίες στις οποίες συμμετέχουμε, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Και έχουμε και ένα ακόμη μεγαλύτερο, μείζον ενδιαφέρον, γιατί στην Ορθόδοξη Ουκρανία -να το υπενθυμίσουμε γιατί σήμερα είναι η Κυριακή της Ορθοδοξίας- ζουν δεκάδες χιλιάδες Έλληνες ομογενείς, που πολλοί τους ανεβάζουν και στις 150.000. Και βρίσκονται ακριβώς στη διακεκαυμένη ζώνη, στο πεδίο του πολέμου και κινδυνεύουν ελληνικές εστίες πολλών αιώνων με αφανισμό. Άρα έχει κάθε λόγο η Ελλάδα να είναι πιο ενεργά κοντά στην Ομογένεια και να δείχνει ακόμα περισσότερο την έγνοια της για τα τεκταινόμενα στην Ουκρανία.
Παρ’ όλες αυτές τις κρίσεις που σας περιέγραψα λακωνικότατα, οι οποίες διαδέχονταν η μια την άλλη, η κυβέρνηση αυτή δεν έπαψε να υλοποιεί το μεταρρυθμιστικό της πρόγραμμα, δεν κάμφθηκε. Αντιθέτως, υπήρξαν μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς και δεν θέλω να σας κουράσω απαριθμώντας τους.
Θα περιοριστώ μόνο να πω ότι και στον χώρο της εκπαίδευσης, στον χώρο της παιδείας, έγιναν πολύ σημαντικές μεταρρυθμίσεις από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Και στους τρείς βαθμούς της εκπαίδευσης. Μπήκε τέλος, επιτέλους, στο άσυλο της ανομίας στα πανεπιστήμια, τα οποία πια δεν είναι, και δεν πρέπει να είναι, ξέφραγο αμπέλι. Καταργήθηκε δια νόμου το άσυλο της ανομίας. Στα πανεπιστήμια δεν κινδυνεύει η διακίνηση ιδεών, είναι ελεύθερη. Και το βήμα θα ολοκληρωθεί, όταν, το ειδικό σώμα αστυνόμευσης που ψηφίσαμε με νόμο θα αναλάβει θέση, προκειμένου αδιατάρακτα να επιτελεί το πανεπιστήμιο την αποστολή του.
Προχωρήσαμε στην καθιέρωση της ελάχιστης βάσης εισαγωγής στα πανεπιστήμια για να μπει ένα τέλος σε αυτή τη φενάκη που ζούμε πολλά χρόνια, που οι οικογένειες έχουν την αίσθηση ότι τα παιδιά περνούν στα πανεπιστήμια και δημιουργούμε μετά στρατιές αιωνίων φοιτητών. Γιατί, όταν, σχεδόν με λευκή κόλα, μπαίνει κανείς σε ένα τμήμα το οποίο δεν έχει καμία αξία στην αγορά εργασίας, αδυνατεί να τελειώσει τις σπουδές του, οι οικογένειες πληρώνουν, αιμορραγούν οικονομικά, νοικιάζουν σπίτια σε άλλες πόλεις, σε άλλους νομούς. Και το αποτέλεσμα είναι ότι όταν φτάνει η ώρα του λογαριασμού συνειδητοποιούμε τη φενάκη όλου αυτού, ότι το παιδί “πέρασε στο πανεπιστήμιο”. Η καθιέρωση της ελάχιστης βάσης είναι ένα σημαντικό βήμα και για την αναβάθμιση των σπουδών των ίδιων των πανεπιστημίων.
Είναι πολύ σημαντικό ότι δόθηκε ιδιαίτερη βαρύτητα στην αναβάθμιση των δημοσίων ΙΕΚ. Ήδη διαβάζω ότι υπάρχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για αυτά. Σε όλο τον κόσμο -και στην Ευρώπη ιδιαίτερα- υπάρχει ενδιαφέρον για την επαγγελματική εκπαίδευση. Εδώ στην Ελλάδα, το ξέρετε καλύτερα από εμένα, είναι αντεστραμμένοι οι όροι. Η πλειοψηφία, το 70-75% πάει στο γενικό Λύκειο και πολλοί λίγοι σε επαγγελματικά, γιατί, δυστυχώς, οι στρεβλώσεις πολλών χρόνων οδήγησαν σε αυτό το φαινόμενο. Πρέπει να γίνουν πολύ σημαντικά βήματα σε αυτή την κατεύθυνση.
Και βεβαίως, εσείς το γνωρίζετε καλύτερα από όλους, υπήρξαν μαζικοί διορισμοί στην εκπαίδευση. Όχι μόνον στην Ειδική Αγωγή άλλα και στη Γενική Εκπαίδευση, που έλειπαν γιατί ο μέσος όρος των εκπαιδευτικών, των δασκάλων μας και των καθηγητών, είχε αρχίσει να γηράσκει. Έγινε γενναίο νέο βήμα και πρέπει να το αναγνωρίσουμε.
Έπαψε πια η αριστεία να θεωρείται “ρετσινιά”. Δεκάδες πρότυπα και πειραματικά σχολεία σε όλη τη χώρα. Όμως, οφείλω από αυτό το βήμα, με διάθεση αυτοκριτική -γιατί πολλές φορές στην πολιτική μου διαδρομή έχω αναρωτηθεί αν το καθήκον του κυβερνητικού βουλευτή είναι απλά να στηρίζει τις κυβερνητικές επιλογές. Υπηρετεί το καθήκον αυτό καλύτερα όταν γίνονται λάθη ή παραλείψεις ή αστοχίες και δεν τα επισημαίνει; Ή το υπηρετεί καλύτερα όταν τα επισημαίνει σε αυτούς που έχουν την ευθύνη και αν δεν διορθώνονται και δημόσια τοποθετείται. Οφείλω λοιπόν από αυτό το βήμα, αγαπητέ πρόεδρε, με διάθεση αυτοκριτική να επισημάνω ότι δεν μας τιμά ως κυβέρνηση το γεγονός ότι η Λάρισα, έδρα της Περιφέρεια Θεσσαλίας, 4-5η πόλη σε πληθυσμό της χώρας, δεν έχει ένα πρότυπο σχολείο. Αυτό το λάθος, αυτή η αβελτηρία, αυτή η αστοχία της κυβέρνησης πρέπει να διορθωθεί, γιατί όλοι μας πέρα από εκπαιδευτικοί είμαστε και γονείς και επιδιώκουμε να υπάρχουν τέτοιες κυψέλες αριστείας. Να υπάρχουν πρότυπα, να υπάρχουν πειραματικά σχολεία που θα λειτουργούν θετικά για την αναβάθμιση της δημόσιας παιδείας, της δημόσιας εκπαίδευσης.
Έρχομαι από την Τσαριτσάνη, όπου πριν λίγο, τιμήσαμε τη μνήμη ενός μεγάλου δασκάλου του Γένους, του Κωνσταντίνου Οικονόμου του εξ Οικονόμων. Έχοντας τέτοια πρότυπα κατά νου οφείλουμε ως πολιτεία άλλα και ως κοινωνία εμπράκτως να αναγνωρίζουμε το έργο που επιτελούν οι δάσκαλοί μας, οι καθηγητές μας, οι εκπαιδευτικοί μας. Και αυτό να το κάνουμε πράξη καθημερινά, και με τις απολαβές που δικαιούνται και με την κοινωνική αναγνώριση που πρέπει να απολαμβάνουν.
Με αυτές τις σκέψεις εύχομαι χρόνια πολλά, υγεία και ειρήνη, τα δύο βασικά αγαθά που χρειαζόμαστε πάνω από όλα. Και πολιτική σταθερότητα για τον τόπο, γιατί αυτή είναι προϋπόθεση για να μπορέσει ο τόπος να πάει μπροστά. Και πάλι συγχαρητήρια στη ΔΑΚΕ για τις μεγάλες επιτυχίες οι οποίες μας κάνουν περήφανους. Νομίζω ότι είναι και προάγγελος, οψέποτε έρθει η ώρα -ο πρωθυπουργός είπε τέλος της τετραετίας- των εθνικών εκλογών. Να είστε καλά, καλή δύναμη!
