Menu
A+ A A-

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου στο real.gr: “Επικίνδυνα τα κοντόφθαλμα αλισβερίσια με την Άγκυρα”

logo real

MAXIMOS NEW

Επικίνδυνα τα κοντόφθαλμα αλισβερίσια με την Άγκυρα

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Είναι πραγματικά θλιβερό ευρωπαϊκές δυνάμεις να προτιμούν να τείνουν στην Τουρκία «καρότα», αντί «μαστιγίου», υπηρετώντας κοντόφθαλμα αλισβερίσια, ακόμη κι όταν η συμπεριφορά της γείτονος καταντά άκρως εξευτελιστική προς τη θεσμική ηγεσία της ΕΕ. Πλέον, όμως, η συνεχιζόμενη τύφλωση για τις πραγματικές επιδιώξεις της γείτονος, όπως δείχνει η δράση της «όπου φτάνει το χέρι της», από τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή, μέχρι την Αφρική και τον Καύκασο, καθίσταται άκρως επικίνδυνη.
Ο νεο-οθωμανικός αναθεωρητισμός ξεδιπλώνεται σε όλη του την έκταση και απαιτείται άμεσα μια συντονισμένη επιχείρηση περιορισμού του πριν καταστεί ανεξέλεγκτος. Κι αυτό προϋποθέτει, μεταξύ άλλων, την πίεση για απόσυρση του τουρκικού στρατού που βρέθηκε σε όμορες χώρες στη διάρκεια πολεμικών συγκρούσεων.
• Εν πρώτοις είναι η Συρία. Στις υπό τουρκική κατοχή περιοχές συνεχίζουν να δρουν ακραίες ισλαμιστικές οργανώσεις, ενώ υπό διωγμό βρίσκονται οι Χριστιανοί, οι Κούρδοι και οι άλλες μειονότητες. Η στάση της Άγκυρας δείχνει ολοφάνερα ότι κινείται με σκοπό την μονιμοποίηση της παρουσίας της, εμποδίζοντας έτσι την εξεύρεση πολιτικής λύσης που να διασφαλίζει την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και την ασφάλεια του συνόλου του πληθυσμού της.
• Έπεται η Λιβύη, στην οποία συνεχίζουν να δρουν χιλιάδες Τούρκοι στρατιωτικοί και φιλότουρκοι τζιχαντιστές από την Συρία, παρά την διαδικασία ειρήνευσης που έχει επιτύχει η διεθνής κοινότητα. Πρόκειται για χώρα που μας ενδιαφέρει πολλαπλώς, γεωπολιτικά και οικονομικά, και γι’ αυτό πολύ ορθά ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στην Τρίπολη, θέτοντας, μεταξύ άλλων στη νέα ηγεσία της Λιβύης, την άμεση αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων.
• Έντονη τουρκική στρατιωτική παρουσία καταγράφεται και στην περιοχή της Υπερκαυκασίας, ως αποτέλεσμα και του πρόσφατου πολέμου του Ναγκόρνο Καραμπάχ-2. Η Τουρκία, με οπλισμό, στρατιωτικό προσωπικό και μεταφερόμενους τζιχαντιστές, συνέβαλε στη συντριβή των Αρμενίων, που έμειναν απελπιστικά μόνοι. Χωρίς αμφιβολία, οι τουρκικές φιλοδοξίες δεν περιορίζονται στο Αζερμπαϊτζάν, αλλά επεκτείνονται τόσο προς τις τουρκόφωνες κεντροασιατικές δημοκρατίες, πέραν της Κασπίας, όσο και προς τους μουσουλμάνους του Καυκάσου, εντός της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Δεν είναι τυχαίο ότι τζιχαντιστές από την Τσετσενία και το Νταγκεστάν έχουν πολεμήσει στη Συρία, μέσα από τις τάξεις ισλαμιστικών οργανώσεων.
• Τέλος, ο κατοχικός στρατός συνεχίζει να παραμένει στην Κύπρο, μετά την εισβολή του 1974, εμποδίζοντας την οποιαδήποτε βιώσιμη λύση που θα επανένωνε το διαιρεμένο νησί. Και για τον λόγο αυτό δεν νοείται η αποδοχή κάποιας προσφερόμενης πρότασης, στο πλαίσιο και της νέας διαδικασίας επίλυσης του κυπριακού που βρίσκεται αυτό το διάστημα σε εξέλιξη, χωρίς την απόσυρση των τουρκικών στρατευμάτων.
Η Άγκυρα έχει καταφέρει ως σήμερα να εκμεταλλευθεί τις αντιθέσεις των μεγάλων δυνάμεων για να διεισδύσει στρατιωτικά σε ξένα εδάφη. Ωστόσο, αυτή η «ευελιξία» δεν μπορεί να λειτουργεί εσαεί. Η διεθνής κοινότητα οφείλει να επιβάλει τη νομιμότητα, καταδεικνύοντας τις τουρκικές κινήσεις ως πράξεις που έμπρακτα καταστρατηγούν τους κανόνες του διεθνούς δικαίου και υπονομεύουν την ειρήνη. Στην περίπτωση που εδραιωθεί η τουρκική στρατιωτική παρουσία στις περιοχές που αναφέρθηκαν είναι πιθανό οι νέο-οθωμανικές φιλοδοξίες να παραμένουν ζωντανές, ακόμα και όταν ο Ερντογάν δεν θα είναι στο τιμόνι της Τουρκίας. Η ιστορία, δικαίως, θα είναι αμείλικτη με όσους Ευρωπαίους ηγέτες δεν σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης της Βουλής, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο real.gr στις 12 Απριλίου 2021

Read more...

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου: Τουρκικός “δούρειος ίππος” στα Βαλκάνια

ΝΕΑ logo

MAXIMOS NEW

Τουρκικός “δούρειος ίππος” στα Βαλκάνια

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Το πρόσφατο βαρυσήμαντο άρθρο του πρώην υπουργού Αλέκου Παπαδόπουλου (Το Βήμα, 24.2), με το οποίο προειδοποιεί ότι η Αλβανία τείνει να μεταβληθεί σε 82η νομαρχία της Τουρκίας, ανέδειξε στις πραγματικές του διαστάσεις ότι ο βαλκανικός χώρος βρίσκεται από καιρού στο στόχαστρο της γείτονος, ως ζωτικό τμήμα της αναβίωσης μιας νεο-οθωμανικής αυτοκρατορίας, όπως άλλωστε το είχε θέσει ευθέως και ο θεωρητικός του ιδεολογήματος Αχμέτ Νταβούτογλου, με το περίφημο βιβλίο του “Το στρατηγικό βάθος”.
Για τον σκοπό αυτό η Τουρκία έχει ξεδιπλώσει μια τεράστια επιχείρηση οικονομικού, πολιτικού, κοινωνικού και πολιτιστικού ελέγχου ιδιαίτερα των χωρών των δυτικών Βαλκανίων. Η Άγκυρα για να πετύχει τον στόχο της διεισδύει επιθετικά, χρησιμοποιώντας ως οχήματα: α) τον Τουρκικό Οργανισμό Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΤΙΚΑ) για την παροχή βοήθειας σε τρίτες χώρες, β) την παντοδύναμη Υπηρεσία Θρησκευτικών Υποθέσεων Diyanet, που υψώνει μιναρέδες στα Βαλκάνια, και γ) το Ινστιτούτο “Γιουνούς Εμρέ”, που προωθεί την τουρκική γλώσσα και οθωμανική κληρονομιά. Στο σχέδιο της Άγκυρας εντάσσεται και η αλλαγή πρόσληψης του οθωμανικού παρελθόντος στα Βαλκάνια, ώστε αντί για την κοινή για όλους μνήμη της υποδούλωσης και του σκοταδισμού, να επικρατήσουν απόψεις περί δήθεν πολυπολιτισμικότητας και ανεκτικότητας. Την εξιδανικευμένη αυτή εικόνα ενισχύει και με τη στήριξη που παρέχει στην τουρκική βιομηχανία του θεάματος, που εξάγει μαζικά στα Βαλκάνια, αλλά και τις αραβικές χώρες, σήριαλ, που εξωραΐζουν το οθωμανικό παρελθόν ή προβάλουν την Τουρκία ως μια σύγχρονη χώρα πρότυπο.
Η πλέον ισχυρή τουρκική παρουσία στα δυτικά Βαλκάνια διαπιστώνεται στην Αλβανία, όπου ο πρωθυπουργός Έντι Ράμα δεν κρύβει τη στενή του φιλιά με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος τον στηρίζει και τον καθοδηγεί. Τουρκικές εταιρείες ελέγχουν κρίσιμους τομείς της αλβανικής οικονομίας, όπως αυτοί της ενέργειας, των αερομεταφορών και των τραπεζών. Καταλυτική, όμως, είναι και η τουρκική επιρροή στην εκπαίδευση, στον πολιτισμό και στην ανάδειξη της νέας πολιτικής ελίτ. Η πρόσφατη έρευνα του ΕΛΙΑΜΕΠ, που δείχνει την εχθρική αντιμετώπιση που έχει η Ελλάδα από την αλβανική ελίτ -σε αντίθεση με τον απλό λαό- αποδεικνύει το πόσο επισταμένα έχει εργαστεί η Άγκυρα.
Η χώρα μας έχει -και δικαίως- όλη την προσοχή της στραμμένη το τελευταίο διάστημα προς τα ανατολικά, εκεί που ξεδιπλώνονται οι τουρκικές αναθεωρητικές προκλήσεις. Την ίδια, όμως, κινητικότητα οφείλουμε να επιδείξουμε και στη βαλκανική ενδοχώρα. Η εν δυνάμει περικύκλωσή μας από κράτη υπό τουρκική επιρροή πρέπει να αντιμετωπιστεί με κάθε μέσο.
Η δράση της Άγκυρας δεν είναι επικίνδυνη μόνον για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα δυτικά Βαλκάνια υπό τουρκική επιρροή όχι μόνον δεν θα ενσωματωθούν ποτέ στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, αλλά θα καταστούν τουρκικός “δούρειος ίππος”, που θα υπονομεύει εσαεί την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, προς όφελος των τουρκικών συμφερόντων.

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι Γενικός Γραμματέας της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα ΝΕΑ στις 24.03.21

Read more...

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου: "Τι μας διδάσκει η Επανάσταση του ‘21"

Εφ. Συντακτών

MAXIMOS NEW

Τι μας διδάσκει η Επανάσταση του ‘21

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Η έναρξη της εθνικής μας παλιγγενεσίας, τα 200 χρόνια της οποίας εορτάζουμε φέτος, συνιστά μεγάλο ορόσημο στην ιστορία του νεότερου ελληνισμού, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης. Η απόφαση της αποτίναξης του οθωμανικού ζυγού έπειτα από αιώνες σκλαβιάς και επιβολής του φόβου στους ραγιάδες, αποτελεί θρίαμβο του ελεύθερου πνεύματος. Κι αυτός ήταν ο λόγος που η ελληνική επανάσταση ξεσήκωσε τεράστια κύματα φιλελληνισμού στις κοινωνίες της εποχής.
Αναμφίβολα, η λατρεία της αρχαίας Ελλάδας, που είχε καταστεί πρότυπο, έστω και σε θεωρητικό επίπεδο, μεταξύ των διανοουμένων σε Ευρώπη και Αμερική, έπαιξε επίσης ρόλο στην εκδήλωση των θετικών αισθημάτων για τους εξεγερμένους Έλληνες. Σε αντίθεση, με τις τότε ηγεσίες των μεγάλων δυνάμεων, που προέτασσαν τις γεωπολιτικές και οικονομικές τους προτεραιότητες έναντι του δικαίου και των ιδανικών. Σε σημείο μάλιστα, που η Ιερά Συμμαχία, ένας συνασπισμός χριστιανικών δυνάμεων, να επιδιώκει με πάθος τη διατήρηση στη ζωή του “μεγάλου ασθενούς”, την ακεραιότητα δηλαδή της αναχρονιστικής, πνευματικά, οικονομικά και κοινωνικά, οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Σε αυτό το εξόχως αντιδραστικό κλίμα που επικρατούσε εκείνη την περίοδο στα ευρωπαϊκά ανακτοβούλια υπήρχε η πιθανότητα η επανάσταση στην Ελλάδα να αντιμετωπίσει ακόμη και πιο άμεσα κατασταλτικά μέτρα. Στις παραδουνάβιες ηγεμονίες, μάλιστα, ο τσάρος Αλέξανδρος επέτρεψε στα τουρκικά στρατεύματα να εκστρατεύσουν και να συντρίψουν τον στρατό του Αλέξανδρου Υψηλάντη. Ωστόσο, ο Καποδίστριας, οι ανταγωνισμοί μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων και η φιλελληνική κοινή γνώμη σε όλη την Ευρώπη και τη Ρωσία ήταν οι παράγοντες που απέτρεψαν τα χειρότερα στα πρώτα καθοριστικά βήματα του επαναστατικού αγώνα. Μην λησμονούμε, άλλωστε, ότι αρχικώς οι φιλικοί για να δώσουν θάρρος στους φοβισμένους χωρικούς να πολεμήσουν τον Τούρκο, διέδιδαν πως όχι μόνον ο τσάρος ήταν πίσω από την επανάσταση, αλλά και ότι ο ρωσικός στρατός ήδη κατέβαινε προς βοήθεια των ομοδόξων Ελλήνων. Και κάπως έτσι έγινε το θαύμα. Παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις, ακόμη και τις επιθυμίες και την προσπάθεια κάποιων ξένων δυνάμεων να σβήσει η φωτιά της επανάστασης, αυτή φούντωσε και απλώθηκε από την Κρήτη μέχρι την Ήπειρο και τη Μακεδονία, και από το Μεσολόγγι μέχρι τη Σάμο και τη Χίο. Και παρά την καταστολή των εξεγερμένων σε κάποιες περιοχές, ο ελληνισμός είχε με το σπαθί του, κυριολεκτικά, ελευθερώσει ένα μεγάλο τμήμα των εδαφών του.
Αυτές οι νίκες, όπως και οι αποτρόπαιες σφαγές και τα πογκρόμ των Τούρκων -με εμβληματική αυτή της Χίου για την οποία ο ζωγράφος Ντελακρουά δημιούργησε ένα συγκλονιστικό πίνακα που ταρακούνησε την Ευρώπη- πυροδότησαν ακόμη ισχυρότερα φιλελληνικά ρεύματα. Ολοένα και περισσότεροι πνευματικοί άνθρωποι συμπαραστέκονταν στον αγώνα του ελληνισμού. Ο ίδιος ο μεγάλος ρομαντικός ποιητής Λόρδος Βύρων θα κατέφθανε να πολεμήσει για την ελληνική ελευθερία, και τελικά να πεθάνει στο ηρωικό Μεσολόγγι. Η έξαρση του φιλελληνισμού δεν θα μπορούσε να μην επηρεάσει τις ευρωπαϊκές ηγεσίες, οι οποίες πιέζονταν πλέον και από τη νέα πραγματικότητα που δημιουργήθηκε επί του πεδίου των μαχών. Η Ελλάς δεν ήταν πλέον ένας μύθος, όπως περίπου υποστήριζε ο Μέττερνιχ.
Για τον λόγο αυτό και οι μετέπειτα αποτυχίες, ατυχίες και παρεκκλίσεις της επανάστασης, με τους θλιβερούς εμφυλίους πολέμους να αμαυρώνουν τον ηρωικό αγώνα, αλλά και η εισβολή του Ιμπραήμ, που εφάρμοζε την πολιτική της καμένης γης, δεν στάθηκαν ικανά να γυρίσουν προς τα πίσω το ρολόι της ιστορίας. Ο κύβος είχε ήδη ριφθεί. Η απόφαση των τριών δυνάμεων, της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας να στείλουν τα πλοία τους στις ελληνικές θάλασσες προκαθόριζε το αποτέλεσμα. Ως εκ τούτου, η ναυμαχία του Ναβαρίνου, από τον συμμαχικό στόλο, υπό την ηγεσία των ναυάρχων Κόδριγκτων, Χέυδεν και Δεριγνύ, αποτέλεσε ένα καταλυτικό γεγονός στην πορεία της επανάστασης. Καθοριστικός, επίσης, στάθηκε και ο ρωσο-τουρκικός πόλεμος του 1828-1829, καθώς η ήττα του σουλτάνου τον ανάγκασε να αποδεχθεί τα τετελεσμένα και έτσι να επιτευχθεί η ανεξαρτησία της Ελλάδας, έστω και σε περιορισμένα εδαφικά όρια. Η αρχή όμως είχε γίνει.
Ο εορτασμός, επομένως, των 200 ετών από την επανάσταση πρέπει να εμπεριέχει και σημαντικά διδάγματα. Γιατί, δυστυχώς, και στις μέρες μας η χώρα μας συνεχίζει να προκαλείται από τον ίδιο αντίπαλο, ο οποίος απροκάλυπτα θέλει να ανασυστήσει την οθωμανική αυτοκρατορία. Όπως, λοιπόν, τότε, έτσι και σήμερα το στοιχείο που θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την αναχαίτιση της επιθετικότητας του ανιστόρητου γείτονα είναι η δική μας αποφασιστικότητα στην υπεράσπιση του δικαίου χωρίς εκπτώσεις. Και αυτή η αποφασιστικότητα είναι, σε τελική ανάλυση, που μπορεί να κερδίσει και τις απαραίτητες διακρατικές συμμαχίες, αλλά και τη θετική εικόνα στο επίπεδο της παγκόσμιας κοινής γνώμης.

Άρθρο Εφ

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι γενικός γραμματέας της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην “Εφημερίδα των Συντακτών” στις 20.03.21

Read more...

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου: «Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος!»

eleutheros typos

MAXIMOS NEW

Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος!

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Η ελληνική επανάσταση του 1821 συνιστά ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα του 19ου αιώνα. Η εξέγερση των υπόδουλων Ελλήνων ενάντια μιας τεράστιας αυτοκρατορίας, της Οθωμανικής, συντάραξε όλον τον κόσμο και προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις, που οδήγησαν στο τέλος της Ιεράς Συμμαχίας και της τάξης που επεδίωξε να επιβάλει. Για να φθάσουμε, όμως, στις φλογερές ημέρες του ’21 είχε προηγηθεί μια μακρά περίοδος σύνθετης ιδεολογικής προετοιμασίας, όπου τα γηγενή στοιχεία μπολιάστηκαν με ιδέες που έρχονταν από τη δυτική σκέψη. Γιατί αυτό που ονομάζουμε “νεοελληνικό διαφωτισμό”, όπως καθιέρωσε τον όρο ο Κ.Θ. Δημαράς, είναι μια διαδικασία σύνθεσης της παράδοσης και του δυτικού διαφωτισμού. Και όταν μιλούμε για παράδοση εννοούμε τόσο την εκκλησιαστική-βυζαντινή, όσο και την λαϊκή, που εδράζεται στο κοινοτικό σύστημα και εκδηλώνεται στον λαϊκό πολιτισμό, όπως είναι το δημοτικό τραγούδι. Η οποιαδήποτε απόπειρα να αποσπάσουμε το ένα ή το άλλο στοιχείο και να παρουσιάσουμε την προεπαναστατική ελληνική σκέψη μονοδιάστατα -όπως κατά κόρον συμβαίνει τα τελευταία χρόνια από συγκεκριμένους κύκλους- καταλήγει σε ένα παραμορφωτικό αφήγημα.
Τρανή απόδειξη αυτής της δημιουργικής σύζευξης είναι τα Συντάγματα της Ανεξαρτησίας, τα οποία χαρακτηρίστηκαν ως τα δημοκρατικότερα της τότε Ευρώπης, έχοντας εγκολπωθεί τις θεμελιώδεις αρχές των πολιτικών δικαιωμάτων που εισέφεραν στην ανθρωπότητα η Αμερικανική και η Γαλλική Επανάσταση. Γιατί, παράλληλα, τα αρχικά τους άρθρα αναφέρουν ότι επικρατούσα θρησκεία είναι η Ανατολική Ορθόδοξος του Χριστού Εκκλησία, και Έλληνες είναι οι “πιστεύουσιν εις Χριστόν”. Αλλά και ο Αλέξανδρος Υψηλάντης από το Ιάσιο στις 24 Φεβρουαρίου 1821, ως προμετωπίδα στην προκήρυξή του για την έναρξη της επανάστασης βάζει το “Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος”.
Κι αυτό διότι όλοι οι Έλληνες της εποχής του ‘21 γνώριζαν καλά ότι αν ο ελληνισμός άντεξε, αν κράτησε αλώβητη την ταυτότητά του, αυτό το όφειλε στην Ορθοδοξία. Ήταν κοινός τόπος πως όποιος άλλαζε την πίστη του χανόταν για το έθνος, τούρκευε ή φράγκευε, αναλόγως. Επιπλέον, στα χρόνια της σκλαβιάς ήταν η Εκκλησία που κράτησε ζωντανή και τη γλώσσα και την ελληνική παιδεία. Τα μοναστήρια αναδείχθηκαν σε θεματοφύλακες της αρχαιοελληνικής γραμματείας με την αντιγραφή των έργων της. Ιερωμένοι ήταν σπουδαίοι λόγιοι, ενώ ο Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρης ήταν αυτός που εγκατέστησε το πρώτο ελληνικό τυπογραφείο στην Πόλη το 1627 που σύντομα κατέστρεψαν οι Τούρκοι με προτροπή των Καθολικών. Η πρωτοπόρα μοναχή, Αγία πλέον, Φιλοθέη, ίδρυσε τον 16ο αιώνα σχολείο για κορίτσια και το πλήρωσε με τη ζωή της. Η πλειοψηφία όσων μάθαιναν στοιχειώδη κολλυβογράμματα, ιδιαίτερα κατά τους πρώτους δύο αιώνες της τουρκοκρατίας, ήταν από την Εκκλησία, τους παπάδες και τους μοναχούς. Μόνον στις αρχές του 18ου αιώνος, μετά από την περίοδο του “θρησκευτικού ουμανισμού”, σημειώνεται η ανάδειξη νέων εστιών παιδείας.
Αλλά και σε αυτή τη νέα περίοδο που, όπως γράφει ο ιστορικός Απόστολος Βακαλόπουλος, ένα πάθος για την παιδεία κυριεύει τους Έλληνες με σκοπό την εθνική αφύπνιση, οι κληρικοί θα πρωταγωνιστήσουν στον φωτισμό του Γένους. Την περίοδο αυτή θα αναδειχθεί, ανάμεσα στις τόσες σπουδαίες σχολές, η Αθωνιάδα σχολή, στο Άγιον Όρος, που κατέστη το εκπαιδευτικό κέντρο του ελληνισμού. Υπό τη διεύθυνση του Ευγένιου Βούλγαρη, μιας βιβλικής μορφής της ελληνικής λογιοσύνης με απίστευτο εύρος γνώσεων και ερευνών, η Σχολή θα μεγαλουργήσει. Αργότερα, ο Βούλγαρης θα βρεθεί στη Ρωσία όπου, ως σύμβουλος της Αικατερίνης της Μεγάλης, θα εργαστεί για την απελευθέρωση της Ελλάδος, ενώ θα γίνει Αρχιεπίσκοπος Σλαβωνίου και Χερσώνος. Για την ανάδειξη της ελληνικής παιδείας εργάσθηκε και το πλήρωσε με την ζωή του ο Κοσμάς ο Αιτωλός. Με αποστολή να αναχαιτίσει το κύμα του εξισλαμισμού που λάβαινε χώρα κυρίως στην Ήπειρο, ο πατροκοσμάς γύριζε πολιτείες και χωριά παροτρύνοντας τους γονείς να σπουδάζουν τα παιδιά τους και μέσα σε 16 χρόνια ίδρυσε περίπου 200 σχολεία. Στα τέλη του 18ου και αρχές του 19ου αιώνα μια μεγάλη πλειάδα ιερωμένων λογίων, διδασκάλων του Γένους, θα συμβάλουν καθοριστικά στο θαύμα του “νεοελληνικού φωτισμού” και συνάμα θα αγωνιστούν ενεργά για την απελευθέρωση του έθνους. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν μορφές, όπως ο Κωνσταντίνος Οικονόμος ο εξ Οικονόμων, ο Άνθιμος Γαζής, ο Γρηγόριος Κωνσταντάς, ο Νεόφυτος Βάμβας, ο Θεόκλητος Φαρμακίδης, ο Νεόφυτος Δούκας, ο Θεόφιλος Καΐρης. Όλοι αυτοί, και πολλοί άλλοι ακόμη, παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις και τη στάση που κράτησε ο καθένας στις δυτικές επιρροές, έβαλαν το στίγμα τους στο μεγάλο πνευματικό κίνημα των προεπαναστατικών χρόνων, μαζί με τον Αδαμάντιο Κοραή, τον Ρήγα Φεραίο, τον Κωνσταντίνο Κούμα και τόσους άλλους.
Σήμερα, το ελληνικό έθνος καλείται και πάλι, αν επιθυμεί να επιβιώσει ως διακριτή οντότητα στον ραγδαία μεταβαλλόμενο κόσμο, να επιτύχει μια νέα σύνθεση που θα συμπεριλαμβάνει μαζί με τα επιτεύγματα του παγκόσμιου πολιτισμού και τα δικά του ιδιαίτερα στοιχεία από τη μακραίωνη ιστορία του. Η επίτευξη αυτού του στόχου συνιστά και την ουσιαστικότερη απόδοση τιμής σε όσους θυσιάστηκαν για την ελευθερία των Ελλήνων πριν από 200 χρόνια.

ΑΡΘΡΟ ΕΛ.ΤΥΠΟΣ

Ο δρ Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι Γενικός Γραμματέας της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας (ΣΔΟ), βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στον Ελεύθερο Τύπο στις 20.03.21

Read more...

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου: Πρωτογενής παραγωγή με… λαμπόγυαλα;

kathimerini

MAXIMOS NEW

Πρωτογενής παραγωγή με… λαμπόγυαλα;

Χρόνια τώρα μιλούμε για αναδιάρθρωση του πρωτογενούς τομέα και θυμάμαι τη μόνιμη απορία των ανθρώπων της υπαίθρου, που έκρυβε αγανάκτηση γιατί τα προϊόντα τους δεν είχαν τιμή: “τι να βάλουμε λαμπόγυαλα;”. Ποιος θα το φαντάζονταν ότι θα φτάναμε στο σημείο σε γη υψηλής παραγωγικότητας να… φυτεύουμε φωτοβολταϊκά και μάλιστα σε μια χώρα ελλειμματική σε πολλά αγροτικά προϊόντα!
Η πανδημία του κορονοϊού, εκτός όλων των υπολοίπων συνεπειών, κτύπησε ανελέητα τον πιο δυναμικό κλάδο της ελληνικής οικονομίας, τον τουρισμό. Η δεκαετής οικονομική κρίση θα είχε ασφαλώς ακόμη δυσμενέστερες συνέπειες αν ο τουριστικός τομέας δεν έδειχνε τέτοια δυναμική που συνέβαλε καταλυτικά στην εισροή συναλλάγματος και στη δημιουργία εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας. Περίπου το 25% του ΑΕΠ της χώρας για το 2019 έχει ως άμεση ή δευτερογενή πηγή τον τουρισμό. Ωστόσο, όπως αποδείχθηκε, είναι ταυτόχρονα και ο πιο ευάλωτος σε εξωτερικές αναστατώσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι ταξιδιωτικές εισπράξεις την περίοδο Ιανουαρίου-Αυγούστου 2020 εμφάνισαν μείωση κατά 80% σε σύγκριση με την αντίστοιχη περίοδο του 2019.
Αναμφίβολα, αυτή η δυσάρεστη εξέλιξη θα πρέπει να κτυπήσει συναγερμό για τους σχεδιασμούς της επόμενης ημέρας, γιατί δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η τουριστική ανάκαμψη θα επέλθει σύντομα -λαμβάνοντας υπόψη τις οικονομικές δυσχέρειες των χωρών προέλευσης των τουριστών. Αλλά και κανείς δεν αποκλείει ένα άλλο γεγονός που θα προκαλέσει και πάλι μια νέα κρίση. Άρα, η τουριστική “μονοκαλλιέργεια” δεν μπορεί να είναι η πανάκεια της ταλαιπωρημένης οικονομίας μας.
Αντιθέτως, η παρούσα δοκιμασία ανέδειξε την τεράστια σημασία που ενέχει η πρωτογενής παραγωγή. Επίσης, επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά ότι το μοντέλο της αποκλειστικής παροχής υπηρεσιών, χωρίς πρωτογενή παραγωγή, που για χρόνια επικρατούσε στα καθ’ ημάς, για να δικαιολογήσει την αποσάθρωση του αγροτικού τομέα που από 14% του ΑΕΠ το 1970 είχε πέσει το 2010 μόλις στο 4,5%, είναι ένας μύθος. Χώρες όπως το Ισραήλ, που διαθέτει καλλιέργειες ακόμη και στην έρημο, αλλά και η Ολλανδία ή η Γερμανία, που ασφαλώς είναι πολύ πιο μπροστά από εμάς στην παροχή υπηρεσιών, διαθέτουν ταυτόχρονα μια ακμάζουσα πρωτογενή παραγωγή.
Ως εκ τούτου, η χώρα μας, αν επιθυμεί να δημιουργήσει μια υγιή παραγωγική δομή με αντοχές και υψηλές αποδόσεις για να καταστεί “περιβόλι της Ευρώπης”, οφείλει να προχωρήσει στην αναβάθμιση της αγροτικής της παραγωγής. Πρόσφατα, σχετικά στοιχεία προκαλούν αισθήματα συγκρατημένης αισιοδοξίας, καθώς παρατηρείται άνοδος ως προς το ποσοστό του ΑΕΠ, όχι μόνον λόγω της πτώσης του τελευταίου, αλλά και σε απόλυτους αριθμούς. Βεβαίως, οι παθογένειες που ταλανίζουν την πρωτογενή παραγωγή παραμένουν και είναι πολλές. Αναφερόμαστε:
• Στην εξάρτηση από τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, που βαίνουν μειούμενες βάσει της νέας ΚΑΠ.
• Στην απουσία σύγχρονου συνεταιριστικού κινήματος -τα έργα και οι ημέρες του κρατικοδίαιτου συνεταιριστικού κινήματος έχουν αφήσει πολλές ανοιχτές πληγές.
• Στον κατακερματισμό των καλλιεργειών και τη χαμηλή παραγωγικότητα.
• Στο χαμηλό επίπεδο αξιοποίησης της “έξυπνης γεωργίας” με τη χρήση νέων τεχνολογιών.
• Στη γήρανση του αγροτικού πληθυσμού -το ποσοστό νέων ηλικίας 15 έως 29 ετών στους απασχολούμενους του πρωτογενούς τομέα από 10% το 2008 έχει υποχωρήσει στο 8% το 2017.
Όλα αυτά εντοπίζονται με ενάργεια στην “Έκθεση Πισσαρίδη”, όπου κατατίθενται και σοβαρές προτάσεις για την επίλυσή τους. Για την επιτυχία, όμως, αυτού του μεγαλεπήβολου αλλά και καθοριστικού για την ανάπτυξη της οικονομίας στόχου, απαιτείται εξειδίκευση των μέτρων και προσήλωση στην υλοποίησή του. Η Πολιτεία, οφείλει να λάβει γρήγορες αποφάσεις, υπερνικώντας τα γρανάζια της γραφειοκρατίας και τη συνήθη βραδύτητα του κρατικού μηχανισμού, που θα επιτρέπουν:
• Τον εκσυγχρονισμό των αγροκτηνοτροφικών εκμεταλλεύσεων και την ίδρυση καθετοποιημένων μονάδων (παραγωγής - μεταποίησης - εμπορίας).
• Την αποτελεσματική προώθηση του branding των ελληνικών προϊόντων αγροδιατροφής και ιδιαίτερα των προϊόντων γεωγραφικής ένδειξης (ΠΓΕ) και ονομασίας προέλευσης (ΠΟΠ).
• Την κινητροδότηση υγιών συνεταιριστικών σχημάτων με επιχειρηματικό προσανατολισμό.
Ταυτόχρονα είναι επιβεβλημένη η λήψη επιμέρους μέτρων, που μπορούν, όμως, να κάνουν τη διαφορά, όπως η αντιμετώπιση του υψηλού κόστους παραγωγής με φοροαπαλλαγές για το λεγόμενο “αγροτικό πετρέλαιο” και κυρίως με εκτεταμένα έργα ταμίευσης και αξιοποίησης του αρδευτικού νερού με κλειστά δίκτυα άρδευσης, παράλληλα με την παραγωγή “πράσινης” υδροηλεκτρικής ενέργειας.
Ο αγροτικός τομέας μπορεί να συμβάλει καθοριστικά στην ανάπτυξη της οικονομίας μας. Όχι μόνον να δώσει δουλειά στους νέους, αλλά να δώσει και ζωή στην χειμαζόμενη από ερήμωση ελληνική επαρχία. Και σίγουρα, λύση δεν μπορεί να είναι η τοποθέτηση φωτοβολταϊκών σε χωράφια υψηλής παραγωγικότητας. Ας φυτεύσουν “λαμπόγυαλια” σε άγονη γη. Τόσα μπαΐρια και τσαΐρια διαθέτουμε…

Αρθρο ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην αναπληρωτής υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην “Καθημερινή της Κυριακής” στις 07.03.21

Read more...

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου: Ποιος θα κάνει “πενηνταράκια” την Έκθεση Πισσαρίδη για τον πρωτογενή τομέα;

protothema logo orange

MAXIMOS NEW

Ποιος θα κάνει “πενηνταράκια” την Έκθεση Πισσαρίδη
για τον πρωτογενή τομέα;

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Η πανδημία, που ταλαιπωρεί όλον τον κόσμο, αφήνει βαρύ αποτύπωμα στην οικονομία, ενώ ταυτόχρονα ανέδειξε χρόνιες παθογένειες και στρεβλώσεις του αναπτυξιακού μοντέλου της χώρας. Μπορεί κάποτε να δυσανασχετούσαμε με την προοπτική να γίνουμε τα «γκαρσόνια» της Ευρώπης, αλλά γρήγορα αποδεχθήκαμε τα οφέλη μιας χώρας που μπορεί να «πουλάει» ήλιο και θάλασσα. Η υγειονομική κρίση και τα περιοριστικά μέτρα στις μετακινήσεις έδειξαν τα όρια της …μονοκαλλιέργειας του τουρισμού. Η Ελλάδα είναι προικισμένη με φυσικά κάλλη, μεσογειακό κλίμα και απαράμιλλα μνημεία πολιτισμού και πάντα θα είναι μοναδικός τόπος προορισμού για τουρίστες.
Είναι ταυτόχρονα ένας ευλογημένος τόπος με μοναδική βιοποικιλότητα, κλιματικές συνθήκες και παραδοσιακές πρακτικές που έχουν ως αποτέλεσμα αναγνωρισμένης αξίας αγροτικά προϊόντα –το 10% των Προϊόντων με Ονομασία Προέλευσης (ΠΟΠ) στην ΕΕ των 27 είναι ελληνικά! Η Ελλάδα, ενώ έχει όλα τα φυσικά προσόντα να αναπτύξει έναν δυναμικό πρωτογενή τομέα, να γίνει το «περιβόλι της Ευρώπης», τροφοδοτώντας τα ράφια των ευρωπαϊκών super market, δεν το έχει πετύχει έως σήμερα. Φοβούμαι ότι αυτό συνέβη επειδή ποτέ δεν υπήρξε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο. Κατά καιρούς θέτουμε στόχους, επισημαίνουμε αδυναμίες, αλλά με δεδομένο ότι συχνά έχουμε εναλλαγές κυβερνήσεων και ακόμη συχνότερα αλλαγές υπουργών απουσιάζει ένα συνεκτικό σχέδιο που υπηρετούμε με συνέπεια. Συχνά η ρουτίνα της καθημερινότητας –η διαχείριση αποζημιώσεων και ενισχύσεων, που θα έπρεπε να διεκπεραιώνει η γραφειοκρατία χωρίς καμία παρέμβαση- απομυζά κάθε δημιουργική ικμάδα.

Διαχρονικές αδυναμίες
Η πολυσυζητημένη Έκθεση Πισσαρίδη, το «Σχέδιο Ανάπτυξης για την Ελληνική Οικονομία», με το κύρος του νομπελίστα καθηγητή και των συντακτών του θα μπορούσε να αποτελέσει τον οδοδείκτη για τη μετάβαση της ελληνικής γεωργίας και κτηνοτροφίας σε αυτό που είναι το ζητούμενο, τη δημιουργία προστιθέμενης αξίας για τους παραγωγούς και την αύξηση του ΑΕΠ. Η Έκθεση επισημαίνει τις προκλήσεις και τις προοπτικές, εστιάζοντας στις διαχρονικές αδυναμίες του πρωτογενούς τομέα α) το μικρό μέγεθος των αγροτικών εκμεταλλεύσεων, β) τη χαμηλή παραγωγικότητα, γ) την εξάρτηση από τις επιδοτήσεις και δ) άλλες διαρθρωτικές αδυναμίες στις οποίες περιλαμβάνει τη χαμηλή ενσωμάτωση νέων τεχνολογιών, την ανεπαρκή επαγγελματική εκπαίδευση και τη δυσμενή δημογραφία, την αναποτελεσματική οργάνωση των συνεταιρισμών και την ελλιπή καθετοποίηση και προώθηση των ελληνικών σημάτων.
Όσον αφορά τις αδυναμίες που εντοπίζει η Έκθεση θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν γίναμε σοφότεροι. Χρόνια τώρα τις επισημαίνουμε. Σε αυτές θα πρόσθετα και το υψηλό κόστος παραγωγής και ιδιαίτερα το ενεργειακό κόστος για την άρδευση από γεωτρήσεις που φτάνουν σε τέτοια βάθη στον κάμπο που συναντούν υφάλμυρο νερό! Άρα είναι αναγκαία αρδευτικά έργα ταμίευσης νερού και διακίνησής του με κλειστά δίκτυα στις καλλιέργειες. Σήμερα η έλλειψη νερού οδηγεί στην εγκατάλειψη δυναμικών καλλιεργειών και σε στροφή σε ξερικές καλλιέργειες γλίσχρου εισοδήματος.

Δια ταύτα…
Η Έκθεση καταλήγει με προτάσεις για την θεραπεία των αδυναμιών που εντοπίζει, προκειμένου να αξιοποιηθούν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του αγροδιατροφικού τομέα στην πατρίδα μας:
• Προτείνει τη μεγέθυνση των εκμεταλλεύσεων μέσω των συνεταιρισμών. Απουσιάζουν, ωστόσο, κίνητρα για αναδασμούς ή εξαγορά γης από αγρότες με δεδομένο ότι ένα μεγάλο μέρος της αγροτικής γης είναι ιδιοκτησίας ετεροεπαγγελματιών.
• Εισηγείται τον εκσυγχρονισμό των εκμεταλλεύσεων, τις επενδύσεις σε σύγχρονο εξοπλισμό και καινοτόμες πρακτικές. Εδώ θέλει προσοχή γιατί έχουμε πολλαπλάσια τρακτέρ και μάλιστα μεγάλης ιπποδύναμης σε σχέση με τα χωράφιά μας.
• Συστήνει βελτίωση του ανθρώπινου δυναμικού και προσέλκυση νέων αγροτών. Πέραν της κατάρτισης στην οποία δίνονται υπερφυσικές δυνατότητες –δεν λείπει η κατάρτιση από τους περισσότερους αγρότες σήμερα- εκείνο που έχει μεγάλη σημασία είναι η αναστροφή της δημογραφικής συρρίκνωσης. Το στοίχημα είναι η προσέλκυση νέων αγροτών που θα μείνουν στο χωράφι κι όχι η «αρπαχτή» με το «πριμ πρώτης εγκατάστασης» που χωρίς ουσιαστικές δεσμεύσεις κατέληξε να χρηματοδοτεί τα δίδακτρα για σπουδές στη Βουλγαρία…
• Υποδεικνύει ενίσχυση της συνεργασίας με τα πανεπιστήμια και την ερευνητική κοινότητα για την εισαγωγή καινοτομιών, αλλά και την εφαρμογή καλών πρακτικών από άλλες χώρες με υψηλή παραγωγικότητα, όπως η Ολλανδία.
• Επισημαίνει την ανάγκη αύξησης της προστιθέμενης αξίας των προϊόντων αγροδιατροφής με καθετοποίηση, ορθολογική διαχείριση φυτοπροστασίας και ορθή χρήση πιστοποιημένων σπόρων και λιπασμάτων, τυποποίηση και προώθηση με περαιτέρω ανάπτυξη εμπορικών σημάτων με στόχο τη συγκέντρωσή τους σε ένα εθνικό brand.
• Τέλος προτείνει διασύνδεση του αγροδιατροφικού τομέα με τον τουρισμό -με την προώθηση ελληνικών προϊόντων σε ξενοδοχεία και κρουαζιέρες.
Η Έκθεση Πισσαρίδη έχει δαιμονοποιηθεί ως… νεοφιλελεύθερη από την αξιωματική αντιπολίτευση. Ωστόσο, θα πρέπει να καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια κανείς για να διαφωνήσει με τις προτάσεις που καταθέτει στον δημόσιο διάλογο. Το ζητούμενο, κατά την γνώμη μου είναι οι προτάσεις αυτές να γίνουν… πενηνταράκια. Να εξειδικευτούν σε συγκεκριμένες νομοθετικές παρεμβάσεις και κυρίως δράσεις με αντιστοίχηση στα χρηματοδοτικά εργαλεία της νέας Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, αλλά και πέραν αυτής. Και επειδή πολλοί στη γραφειοκρατία του δημοσίου μπορεί να χαθούν στη μετάφραση, μια «Έκθεση Πισσαρίδη 2» που θα κάνει «πενηνταράκια» τις προτάσεις θα έγραφε ιστορία στον πρωτογενή τομέα.

Ο κ. Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην αναπληρωτής υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο protothema.gr την Κυριακή 14.02.21

Read more...

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου στην “Καθημερινή”: Μην έχουμε αυταπάτες…

kathimerini

MAXIMOS NEW

Μην έχουμε αυταπάτες…

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Η Τουρκία έλαβε τις προηγούμενες ημέρες δύο εκ διαμέτρου αντίθετα μηνύματα. Το ένα από τις ΗΠΑ, οι οποίες, έστω και στα τέλη της προεδρίας Τραμπ και με την ενεργό εμπλοκή του επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Μάικ Πομπέο, ανακοίνωσαν τις πρώτες κυρώσεις μιας νατοϊκής χώρας προς ένα άλλο μέλος της συμμαχίας, με αφορμή τους ρωσικούς πυραύλους S-400. Παρά το ότι οι κυρώσεις δεν μπορεί να χαρακτηριστούν ως ιδιαίτερα βαριές, ωστόσο το μήνυμα που στην Άγκυρα είναι ξεκάθαρο και δεν επιδέχεται παρερμηνειών. Η Τουρκία δεν μπορεί να συνεχίσει να παίζει σε δύο ταμπλό, και με τη Δύση και με τη Ρωσία, κερδίζοντας και από τους δύο, για να προωθεί τους δικούς της στόχους. Το μούδιασμα του Ερντογάν και της τουρκικής ηγεσίας ήταν εμφανές στις πρώτες δηλώσεις που προέβησαν, οι οποίες τροφοδοτούνται και από τον φόβο για το ποια θα είναι η συνέχεια με τη νέα διοίκηση Μπάιντεν, καθώς θα είναι σαφώς δυσχερέστερη η απευθείας επικοινωνία με τον νέο ένοικο του Λευκού Οίκου απ’ ότι συνέβαινε τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια.
Το δεύτερο μήνυμα προήλθε από την Ευρώπη και όσα συνέβησαν στη σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες, που προκαλούν εύλογο σκεπτικισμό, αλλά και απογοήτευση για τον ρόλο και το μέλλον της. Δυστυχώς, για μια ακόμη φορά, επικράτησαν τα μικροεθνικά και οικονομίστικα συμφέροντα, καθώς και οι παρασκηνιακές συναλλαγές, που παραμέρισαν εκκωφαντικά τις αξίες και τις αρχές της Ένωσης. Η εκ νέου αναβολή ακόμη και κάποιων προσχηματικών κυρώσεων κατά της Τουρκίας -μετά την επιμονή, κυρίως, της Γερμανίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας- κατέδειξε τις βαθιές παθογένειες που ταλανίζουν την Ένωση και ενισχύουν τις φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό της.
Ωστόσο, ο ‘‘ποντιοπιλατισμός’’ της ΕΕ απέναντι σε μια ανεξέλεγκτη Τουρκία -που καταρρακώνει κάθε έννοια του διεθνούς δικαίου, επαναφέρει πρακτικές της πολιτικής των κανονιοφόρων και προωθεί ιδεολογήματα όπως του παντουρκισμού- πλήττει καίρια το ευρωπαϊκό όραμα. Ποιος, άραγε, μπορεί να έχει εμπιστοσύνη σε μια Ένωση, η οποία όχι μόνο δεν διαθέτει έναν κοινό αμυντικό μηχανισμό, αλλά ούτε καν την πρόθεση να κινηθεί ενιαία και αποφασιστικά κατά τόσο σοβαρών εξωτερικών απειλών;
Όλοι διαπιστώνουν το έλλειμμα ηγεσίας στην Ευρώπη. Ωστόσο, αυτοί είναι οι ευρωπαίοι ηγέτες που καλούνται να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και τις ιστορικής τους αποστολής, και να ακολουθήσουν το παράδειγμα των ΗΠΑ λαμβάνοντας αυστηρές κυρώσεις κατά της Τουρκίας, που θα την αναγκάσουν να αναδιπλωθεί. Και ορθώς το υπουργείο Εξωτερικών θέτει ευθέως ζήτημα ευρωπαϊκού εμπάργκο όπλων προς την Άγκυρα. Δεν είναι δυνατόν με γερμανικά ή ισπανικά οπλικά συστήματα να απειλούνται κράτη-μέλη της Ένωσης, όπως απειλούνται αυτή τη στιγμή Ελλάδα και Κύπρος!
Γι’ αυτό και έχει ιδιαίτερη σημασία η γενναία αύξηση των αμυντικών μας δαπανών στον προϋπολογισμό του 2021 και η ανακοίνωση από τον πρωθυπουργό της αγοράς των γαλλικών μαχητικών αεροσκαφών Rafale. Καλές και χρήσιμες οι συμμαχίες, αλλά μην έχουμε αυταπάτες ότι αν δεχθούμε επίθεση από την Τουρκία κάποιοι άλλοι θα σπεύσουν πρώτοι να πολεμήσουν για λογαριασμό μας. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, αν τα πράγματα οδηγηθούν σε πολεμική σύρραξη, οι σύμμαχοι και εταίροι θα παρέμβουν μετά τα πρώτα κρίσιμα εικοσιτετράωρα για διαπραγματεύσεις, οπότε έχει μεγάλη σημασία τι θα έχει γίνει στο πεδίο. Δεν πρέπει να ξεχνούμε πως ό,τι κερδίζεται με τα όπλα δύσκολα επιστρέφει με χαρτιά. Η Κύπρος είναι ζωντανό παράδειγμα της παταγώδους αποτυχίας της διεθνούς κοινότητας και της ΕΕ να εφαρμόσουν το διεθνές δίκαιο. Άρα, ορθώς η χώρα, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, αποφάσισε να ενισχύσει περαιτέρω την αποτρεπτική της ικανότητα.
Σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να συρθούμε σε διαπραγματεύσεις εφόσον συνεχίζονται οι τουρκικές προκλήσεις και, βεβαίως, είναι αυτονόητο ότι δεν μπορεί να είναι αντικείμενο διαλόγου ο κατάλογος των τουρκικών διεκδικήσεων που φτάνουν ακόμη και σε κατοικημένα νησιά. Το μόνο ζήτημα στις συζητήσεις μας με την Τουρκία είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και των θαλασσίων ζωνών. Οι διάφορες ιδέες για πολυμερή διάσκεψη στην ανατολική Μεσόγειο μπορεί να είναι χρήσιμες, εφόσον δεν θα είναι πεδίο έμμεσης επιβολής της τουρκικής ατζέντας διεκδικήσεων και υπέρβασης των κανόνων του διεθνούς δικαίου. Τέλος, όσον αφορά στο Κυπριακό, επειδή φαίνεται ότι κυοφορούνται πρωτοβουλίες για συνομιλίες, το πλαίσιο, επίσης, πρέπει να είναι ξεκάθαρο: προϋπόθεση της όποιας επίλυσης είναι η αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων και η κατάργηση των αναχρονιστικών εγγυήσεων. Ο εκβιασμός του Ερντογάν για λύση δύο κρατών με συνομοσπονδία, και άρα σε τουρκικό έλεγχο και του ελεύθερου τμήματος του νησιού, δεν πρέπει επ’ ουδενί να περάσει.

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης της Βουλής, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή (30.12.2020)

Read more...

Άρθρο Μάξιμου Χαρακόπουλου: "Ο ιός του ισλαμικού φονταμενταλισμού στην Ευρώπη"

ΤΟ ΒΗΜΑ

MAXIMOS NEW

Ο ιός του ισλαμικού φονταμενταλισμού στην Ευρώπη

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Το φαινόμενο της μετατροπής της θρησκευτικής πίστης σε πολιτική ιδεολογία διογκώνεται με ορμή στους κόλπους του Ισλάμ, απειλώντας ακόμη και αυτές τις θεμελιώδεις αρχές και ελευθερίες του δυτικού πολιτισμού. Οι πρόσφατες τρομοκρατικές ενέργειες σε Παρίσι, Νίκαια και Βιέννη, οι τελευταίες σε μια μακρά σειρά αναλόγων που συνταράζουν συχνά πυκνά τον δυτικό κόσμο, αποδεικνύουν ότι η κατάσταση έχει φθάσει σε ένα οριακό σημείο και απαιτείται άμεση και συντονισμένη απάντηση.
Ενώ η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με τις συνέπειες της αποχριστιανοποίησης αλλά και της συρρίκνωσης των ανθρωπιστικών σπουδών και της κλασσικής παιδείας- σε σημείο που τίθεται εν αμφιβόλω ακόμη και η ίδια η ευρωπαϊκή ταυτότητα- στον ισλαμικό κόσμο, παρατηρείται αντίστροφη τάση, καθώς το Ισλάμ επιβάλλεται ως πολιτική ταυτότητα, με την μορφή του ισλαμισμού. Σε αυτό το φαινόμενο, θα πρέπει να δούμε μερικά άκρως ανησυχητικά συμπτώματα που πρέπει να μας αφυπνίσουν.
Το πρώτο είναι ότι ο ιός του φονταμενταλισμού, οι ισλαμιστικές ιδέες βρίσκουν, δυστυχώς, εύκολα ευήκοα ώτα και μάλιστα μεταξύ των νέων. Υποτίθεται ότι η παγκοσμιοποίηση και η εξάπλωση κοινών πολιτισμικών προτύπων θα εξάλειφε τέτοιες συμπεριφορές. Κι όμως, τζιχαντιστές με τα πιο σύγχρονα κινητά, τάμπλετ κι ό,τι άλλο προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία, δεν διστάζουν να δολοφονούν αθώους ανθρώπους γιατί απλώς δεν πιστεύουν σε όσα πιστεύουν οι ίδιοι.
Η μαζικότητα που παίρνει ο ισλαμισμός, η μετατροπή δηλαδή της θρησκείας σε πολιτική ταυτότητα, έγινε φανερή όταν εκδηλώθηκε η λεγόμενη αραβική άνοιξη. Αντί να ανθίσει η δημοκρατία, ή μέσω της δημοκρατίας να προαχθεί η δικαιοσύνη και η ισότητα, άνοιξε το “κουτί της Πανδώρας” και το πάνω χέρι το πήραν οπαδοί της μισαλλοδοξίας και του ολοκληρωτισμού. Αναμφίβολα, γι αυτή την εξέλιξη ευθύνη έχει και η Δύση, η οποία αδιαφόρησε ή ακόμη χειρότερα επιχείρησε σε κάποιες περιπτώσεις να χρησιμοποιήσει κάποιους ακραίους για να υπονομεύσει μη φιλικά καθεστώτα. Το παλαιότερο παράδειγμα του περιβόητου Μπιν Λάντεν, που εκπαιδεύτηκε και εξοπλίστηκε από δυτικές δυνάμεις για να πολεμήσει κατά των σοβιετικών στο Αφγανιστάν, και τελικά προκάλεσε την 11η Σεπτεμβρίου δεν είναι η μοναδική περίπτωση ενός τέτοιου τύπου “Φρανκενστάιν”.
Το δεύτερο επικίνδυνο σύμπτωμα είναι η απροθυμία των μουσουλμάνων που έχουν εγκατασταθεί στην Ευρώπη, τόσο παλαιότερα όσο κυρίως πρόσφατα, να διαχωρίσουν την θρησκευτική τους ταυτότητα από τις υποχρεώσεις που οφείλουν να τηρούν ως πολίτες των κρατών που διαμένουν. Επιπλέον, μερίδα κάποιων από αυτούς που θεωρούν τη θρησκευτική τους ταυτότητα υπεράνω της ιδιότητάς τους ως πολιτών των κρατών που διαβιούν, εντάσσεται σε τρομοκρατικούς πυρήνες, και ασκεί βάρβαρη βία για να προσαρμοστεί η ελευθερία στη δική τους, περιορισμένη και στρεβλή, αντίληψη ελευθερίας.
Το τρίτο αρνητικό σύμπτωμα είναι η προσπάθεια που γίνεται από χώρες, όπως η Τουρκία, να εργαλειοποιήσουν τη θρησκεία για τις δικές τους πολιτικές επιδιώξεις. Η τουρκική ηγεσία, καταρρίπτοντας τις δυτικές ψευδαισθήσεις ότι η χώρα ήταν πρότυπο φιλελεύθερης ισλαμικής δημοκρατίας, κάτι αντίστοιχο της ευρωπαϊκής Χριστιανοδημοκρατίας, ξέθαψε παλαιά ιδεολογήματα από την ιστορία της για να δικαιολογήσει την επιθετικότητά της προς κάθε κατεύθυνση. Εκτός, από τον νέο-οθωμανισμό και τον παντουρκισμό προβάλλει τώρα και τον πανισλαμισμό, με προφανή στόχο να κερδίσει τους σουνίτες, όπου γης. Από την μακρινή Ινδονησία και την επαρχία Ξιν Γιάν της Κίνας, μέχρι το Μαγκρέμπ και τους μετανάστες στην Ευρώπη, ακόμη και τους μουσουλμάνους της Λατινικής Αμερικής. Πρόκειται για ένα πολύ επικίνδυνο μονοπάτι, και αυτό αποκαλύφθηκε τόσο με την μεταφορά τζιχαντιστών στη Λιβύη και στο Αζερμπαϊτζάν όσο και με τα κηρύγματα μίσους κατά της Γαλλίας, η οποία ηγείται της υπεράσπισης των ευρωπαϊκών αρχών και αξιών -μετά το σοκ των πρόσφατων αποτρόπαιων τρομοκρατικών χτυπημάτων. Αντί, ως όφειλε, η Τουρκία να αναλάβει τη νουθέτηση των ακραίων στοιχείων, έριξε λάδι στη φωτιά, βλέποντας τα τραγικά γεγονότα ως ευκαιρία για να έλθει πιο κοντά η δημιουργία ενός χαλιφάτου.
Απέναντι σε αυτήν την ιδιαίτερα κρίσιμη πραγματικότητα οφείλουμε να έχουμε ξεκαθαρή στάση. Η πολιτική της παροχής του καρότου και της συνεχούς αναβολής του μαστιγίου έχει αποτύχει. Και όσο αποτυγχάνει τόσο αποθρασύνονται όσοι ποντάρουν στη μετατροπή της θρησκείας σε κεντρική ιδεολογία, και των πιστών σε δικό τους στρατό ή πέμπτη φάλαγγα. Η Ευρώπη πρέπει να αφυπνιστεί. Ο αντίπαλος δεν είναι, βεβαίως, το ίδιο το Ισλάμ. Δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα της θεωρίας του Χάντινγκτον. Γιατί και οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι πέφτουν θύματα της καταπίεσης και των διακρίσεων από τους ακραίους. Ο αγώνας κατά του θρησκευτικού φανατισμού και της μισαλλοδοξίας είναι στην ουσία ένας αγώνας για ελευθερία όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπων.

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι Γενικός Γραμματέας της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας (ΔΣΟ), βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας και πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑ της Κυριακής (29.11.20)

Ο ιός του ισλαμικού φονταμενταλισμού στην Ευρώπη

Read more...

Άρθρο Μάξιμου Χαρακόπουλου: Έξω οι “κανίβαλοι” από τα πανεπιστήμια!

eleutheros typos

MAXIMOS NEW

Έξω οι “κανίβαλοι” από τα πανεπιστήμια!

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Γροθιά στο στομάχι κάθε δημοκράτη πολίτη αυτής της χώρας ήταν η φωτογραφία με την κρεμασμένη πινακίδα στον λαιμό του πρύτανη της ΑΣΟΕΕ, που τραμπούκοι τον κρατούσαν ακινητοποιημένο και από τις δύο πλευρές. Η εικόνα αυτή παρέπεμπε ευθέως σε ανάλογες που αποτυπώθηκαν στη ναζιστική Γερμανία ή στην κομμουνιστική Κίνα της πολιτιστικής επανάστασης του Μάο. Αναμφίβολα, συνιστά μια πράξη του πλέον ωμού και βάρβαρου ολοκληρωτισμού, από εκείνες που πιστεύαμε ότι είχαν εκλείψει δια παντός, μετά από τόσα χρόνια ομαλού δημοκρατικού βίου. Λαθέψαμε, όμως, οικτρά…
Το περιβόητο αυγό του φιδιού, προφανώς, συνεχίζει να εκκολάπτεται και σε άλλες φωλιές, πέραν εκείνης της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, που η συντεταγμένη πολιτεία έστειλε ως όφειλε στη φυλακή. Το επεισόδιο της ΑΣΟΕΕ καταδεικνύει ότι η αρρώστια του φασισμού βρίσκει πολλούς τρόπους να εκδηλωθεί, όταν η κοινωνία, οι θεσμοί, ο πνευματικός κόσμος κλείνουν τα μάτια σε επαναλαμβανόμενα αρρωστημένα φαινόμενα. Γιατί αυτό συμβαίνει με τα ελληνικά πανεπιστήμια για πολλές δεκαετίες. Στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης προοδευτικότητας αφήσαμε ανεξέλεγκτες ομάδες ταραχοποιών, που ασκούν βία και τρομοκρατία εναντίον των συμφοιτητών τους, των καθηγητών και των διοικητικών υπαλλήλων. Ο κατάλογος των συμβάντων είναι ατελείωτος. Βιαιοπραγίες κατά καθηγητών, κτίσιμο των θυρών στην αίθουσα που συνεδριάζουν οι καθηγητές, καταλήψεις των πανεπιστημιακών κτιρίων και εκτεταμένες ζημιές, εγκατάσταση εντός των ΑΕΙ ξένων προς τα ιδρύματα “ενοίκων”, διενέργεια παράνομου εμπορίου από μικροπωλητές, διακίνηση και χρήση ναρκωτικών ουσιών κ.ο.κ. Κατά την περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, η δράση αυτή σχεδόν απέκτησε τον χαρακτήρα της… κανονικότητας, καθώς τα αρμόδια υπουργεία όμνυαν στην ανάγκη διαφύλαξης αυτής της ελληνικής ιδιοτυπίας, κάτι σαν ένα επαναστατικό φολκλόρ!
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας εκλέχθηκε με ξεκάθαρη δέσμευση ότι θα καθαρίσει την κόπρο του Αυγείου, και αυτή της η εξαγγελία έπαιξε σημαντικό ρόλο στην καθαρή εντολή που έλαβε από την κοινωνία. Οι πολίτες όχι μόνο είναι έτοιμοι να δεχθούν αυστηρά μέτρα περιορισμού των φαινομένων της βίας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά απαιτούν να επιστρέψουν τα πανεπιστημιακά ιδρύματα σε μια φυσιολογική λειτουργία. Χωρίς αμφιβολία, όλο το προηγούμενο διάστημα έγιναν αρκετά βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση, όπως η κατάργηση του άσυλου της ανομίας. Παρ’ όλ’ αυτά, το πρόβλημα παραμένει και είναι μεγάλο, όπως έδειξε τόσο το ίδιο το επεισόδιο της ΑΣΟΕΕ, όσο και οι αντιδράσεις στα προτεινόμενα μέτρα της κυβέρνησης.
Το γεγονός ότι ο ίδιος ο πρύτανης δεν ανέφερε τις λεπτομέρειες του επεισοδίου, αλλά τις πληροφορηθήκαμε από την ανάρτηση των “κανίβαλων”, που μάλιστα επαίρονταν για το κατόρθωμά τους, υποδηλώνει ότι ο φόβος βασιλεύει στα ελληνικά πανεπιστήμια. Το ίδιο προκύπτει και από την αντίδραση της Συνόδου των Πρυτάνεων στις κυβερνητικές προτάσεις για αστυνόμευση των πανεπιστημιακών χώρων και εφαρμογή διαδικασιών περιορισμού εισόδου και εξόδου σε αυτούς από εξωπανεπιστημιακά στοιχεία. Η άρνηση στο αυτονόητο, με μια επιχειρηματολογία που έχει αποτύχει παταγωδώς τα προηγούμενα χρόνια, συνιστά ξεκάθαρη εκδήλωση του φόβου. Φόβος για τις πιθανές αντεκδικήσεις από τους πυρήνες των μπαχαλάκηδων, αλλά και κάποιων οργανωμένων κομματικών νεολαιών, που θεωρούν τα πανεπιστήμια τσιφλίκι τους και χώρο στρατολόγησης νέων μελών. Αλλά και φόβο απέναντι στην αλλαγή, ακόμη κι αν αυτή επιδιώκει να γιατρέψει χρόνιες παθογένειες.
Κι όμως, ο στόχος είναι απλώς να δημιουργηθούν οι ομαλές συνθήκες φοίτησης, διδασκαλίας και έρευνας που ισχύουν σε όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου. Χωρίς, όμως, την ενεργό συμμετοχή των ίδιων των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας, καμία αλλαγή δεν έχει μέλλον, όποια κι αν είναι η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης. Για τον λόγο αυτό, είναι καιρός ο καθένας να αντιληφθεί τις ευθύνες του και να πάψει να κρύβεται πίσω από την δύναμη της αδράνειας.

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης της Βουλής, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας και πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στον “Ελεύθερο Τύπο” στις 21.11.20

Read more...

Άρθρο Μάξιμου Χαρακόπουλου: “Ώρες ευθύνης...”

eleftheria

MAXIMOS NEW

Ώρες ευθύνης…

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Έμελλε στην γενιά μας να βιώσει μια πρωτοφανή σε ένταση και διάρκεια υγειονομική κρίση. Μεγαλωμένοι με βεβαιότητες, που πιστεύαμε ότι δεν ανατρέπονται βρεθήκαμε τα τελευταία δέκα χρόνια ενώπιον αναπάντεχων εκπλήξεων που μας συντάραξαν ψυχολογικά και ιδεο-λογικά. Αρχικώς, η κατάρρευση της οικονομίας, μια χρεωκοπία που μας οδήγησε στο χείλος της καταστροφής, μας ξύπνησε από το λήθαργο της ευημερίας με πήλινα πόδια. Το σοκ ήταν τεράστιο, και κάποιοι -αρκετοί είναι η αλήθεια- αρνήθηκαν να αποδεχθούν τη σκληρή πραγματικότητα. Τη συνέχεια την είδαμε και την υποστήκαμε με οδυνηρό τρόπο, καθώς ζήσαμε τα ερασιτεχνικά πειράματα μαθητευόμενων μάγων της πολιτικής και της οικονομίας που παραλίγο να ξεθεμελιώσουν ό,τι είχε μείνει όρθιο. Όταν ολοκληρώθηκε κι αυτός ο κύκλος των ψευδαισθήσεων και φάνηκε ότι έμπαινε το νερό στο αυλάκι, ήλθε νέο σοκ, αυτό της πανδημίας του κορονοϊού και των επιπτώσεών της, αλλά και της λήψης μέτρων για τον περιορισμό της.
Ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι και στην εποχή μας μπορεί να συμβούν αυτά που διαβάζαμε για τους λοιμούς που ενέσκηπταν κατά καιρούς στο παρελθόν, όπως τότε που ο Βοκκάκιος έγραφε το Δεκαήμερον ή στη μεγάλη ισπανική γρίπη του 1918. Είναι οπωσδήποτε οδυνηρό να σκέπτεται ο σύγχρονος άνθρωπος, με όλα αυτά τα λαμπρά επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, ότι μπορεί να νικηθεί από έναν σχεδόν αόρατο εχθρό, από έναν μικρο-σκοπικό ιό που αφαιρεί ζωές και κλονίζει κοινωνίες και οικονομίες. Αυτό οδηγεί κάποιους σε συμπεριφορές που δεν συνάδουν με την κρισιμότητα των στιγμών. Αντιδρούν οι νέοι “αγανακτισμένοι”, ορμώμενοι από το συναίσθημα, προβαίνοντας σε πράξεις απειθαρχίας εναντίον των κρατικών αποφάσεων, ξεχνώντας ότι ο αληθινός αντίπαλος είναι ο ιός και η πανδημία. Κι αν για τους νέους μπορεί να υπάρχει μια κατανόηση, καθώς το αίμα τους βράζει και δύσκολα μπορούν να παραμείνουν σε κατ’ οίκον περιορισμό, για τους μεγαλύτερους και για όσους μάλιστα έχουν θέσεις, αξιώματα, ή επηρεάζουν την κοινή γνώμη δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Σε αυτή την περίπτωση μιλούμε για αποθέωση της ανευθυνότητας και της χείριστης μικροπολιτικής. Το να προσπαθεί κάποιος να κερδίσει πόντους στο πολιτικό παιχνίδι ή να φθείρει τον αντίπαλο του εκμεταλλευόμενος τη νεανική ανεμελιά ή την κόπωση των πολιτών, ενώ γνωρίζει ότι αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο για τις ζωές πολλών συνανθρώπων μας είναι απολύτως κατακριτέο και καταδικαστέο. Η εικόνα πρώην υπουργού υγείας, επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ, και μάλιστα γιατρού στο επάγγελμα, να κουτσοπίνει με την παρέα του, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις παραινέσεις των ειδημόνων και καλώντας εμμέσως σε στάση απειθαρχίας, είναι πράξη αχαρακτήριστη.
Αλλά και η εμμονή της αριστεράς να πραγματοποιηθούν εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο, τη στιγμή της καθολικής καραντίνας, είναι στάση μέγιστης ανευθυνότητας. Όταν μάλιστα έχει προηγηθεί η συγκέντρωση έξω από το Εφετείο στη δίκη για τη Χρυσή Αυγή, όπου όλοι εί-δαμε τις εικόνες συνωστισμού που αν μη τι άλλο ευνοεί τη διάδοση της πανδημίας. Δεν υ-πάρχει αμφιβολία ότι αυτές τις ώρες πρέπει όλοι να φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων και ιδίως οι πολιτικοί που πρέπει να δώσουν το σωστό παράδειγμα στους πολίτες. Αντιλαμβα-νόμαστε ότι η παρατεταμένη αυτή ανατάραξη της καθημερινότητας μας, ο εγκλεισμός μας στο σπίτι, η αδυναμία να κινηθούμε ελεύθερα επιβαρύνει την ψυχολογία όλων. Όπως επί-σης ότι τα μέτρα πλήττουν την ήδη επιβαρυμένη οικονομία, και ιδίως τις ιδιωτικές επιχειρή-σεις και τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Πρέπει, όμως, να καταφέρουμε να περιο-ρίσουμε την πανδημία τώρα, πριν γίνει ανεξέλεγκτη, αν θέλουμε η επόμενη μέρα, με τη συνδρομή και του εμβολίου, να έλθει συντομότερα και να μας βρει όλους, χωρίς απουσίες.

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοί-κησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης της Βουλής, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας και πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Ελευθερία“ στις 15.11.20

Read more...